صبح زود در ايستگاه قلهك آژان قد كوتاه صورت سرخي به شوفر اتومبيلي كه آنجا ايستاده بود زن بچه بغلي را نشان داد و گفت: – اين زن مي خواسته برود مازندران اينجا آمده ، او را بشهر برسانيد ثواب دارد. آن زن بي تأمل وارد اتومبيل شد، گوشة چادر سياه را بدندانش گرفته بود ، يك بچه دو ساله در بغلش و دست ديگرش يك دستمال بسته سفيد بود   ادامه ...

همه اهل شیراز می دانستند که داش آکل و کاکارستم سایه ی یکدیگر را با تیر می زدند. یک روز داش آکل روی سکوی قهوه خانه ی دو میل چُندَک زده بود، همان جا که پاتوق قدیمی اش بود. قفس کَرکَی که رویش شِلَیِ سرخ کشیده بود، پهلویش گذاشته بود و با سر انگشت یخ را دور کاسه ی آبی می گردانید. ناگاه کاکارستم از در درآمد، نگاه تحقیرآمیزی به   ادامه ...

در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا میخورد و می‌تراشد. این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باور نکردنی را جزو اتفاقات و پیش‌آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سَبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می‌کنند آن را با لبخند شکاک و تمسخر‌آمیزتلقی بکنند، زیرا بشر هنوز چاره و   ادامه ...