در واپسین روشنی‌های روز به حاشیهء زمین‌های مرتفع کنار دریا رسید. وقتی بیشه را زیر پای خود دید می‌خواست از سبکباری و تسلی خاطر فریاد بکشد. می‌خواست خود را روی چمن‌های کوتاه و انبوه رها کند و به تماشای این سیاهی غلیظ و تسلی بخش که کمتر امید دیدن آنرا داشت بپردازد. این تنها وسیله‌ای بود که می‌توانست دل‌درد او را که در راه‌پیمائی‌های متزلزلش هنگام فرودآمدن از تپه دردناک‌تر   ادامه ...