هرگز از یاد نخواهم برد روزی را که برای نخستین بار در گردهم‌آیی بزرگ علمی و فنی فرانسه سخن از سفر بر فراز قاره سیاه گفتم، قاره‌ای ناشناخته و فروپیچیده شده در هاله‌ای از ابهام. در آن روز من برای حاضران در گردهم‌آیی از دیدنی‌ها و شگفتی‌های نهفته در ژرفای جنگل‌های قاره سیاه، سخن گفتم. و نیز در همان روز بر ضرورت هوایی بودن این سفر تاکید بسیار نمودم و گفتم:
– من تصمیم دارم با بالنی که خود در کار ساخت آن هستم، اقدام به چنین سفری کنم.
در آن روز که یکی از روزهای سرد سال ۱۸۰۰ بود کم‌تر کسی از آن جمع به سخنان من توجه کرد و آن را جدی و در خور تامل انگاشت. اما دیری نپایید و آن‌گاه که در پی یک سفر پنج‌روزه با بالن و به هنگام بازگشت، گزارش دقیق علمی و مستند خود را به انجمن جغرافیادانان ارائه نمودم، آن‌گاه بود که درستی گفته‌های من آشکار گردید.
پس از پایان این سفر، آن‌گاه که وارد آلمان شدم، مورد استقبال و توجه شدید مردم و دانشمندان واقع شدم اما هنوز هم به رغم آزمایش‌های ارزنده افرادی چون گودار، گرین اوژن و پاتوان هنوز هم بسیاری از دانشمندان یارای همراهی و همگامی با من را ندارند….
■ سرزمین یخبندان
• ژول ورن
• ترجمه: معصومه دریان
• انتشارت کوشش
