پنج سطر

در جلو طاقهای قوسی گرد رواق دیر ماریا برون، که برروی ستونهای مضاعف کوچکی برپا بود، درست در کنار جاده، درخت شاه‌بلوطی قد برافراشته بود. این درخت، فرزندی غریب و تک‌افتاده از سرزمینهای جنوب بود، که زایری رومی، به روزگار قدیم، با خود آورده بود. شاه‌بلوطی اصیل بود، تنه‌ای استوار داشت، و چتر مدوّر شاخ و برگ خود را به مهر، بر فراز جاده می‌گسترد و بادها را به تنفسی عمیق، تا دل خویش در می‌کشید. بهاران که همه چیز، در اطرافیش سبز می‌شد، و حتی درختان گردوی دیر، پوششی سرخ از برگهای جوان به تن می‌کردند، این درخت، مدتی، همچنان عریان می‌ماند و وقتی شبها به غایت کوتاه می‌شد، پرتو رنگ پریده سبز و سفید شکوفه‌های بیگانه‌وار خود را، که بوی تندش احساسی از زنهار با خود داشت و دل را از نگرانی می‌فشرد، از میان توده‌های کوچک برگ‌های خود بیرون می‌داد و در ماه اکتبر، آن زمان که محصول میوه ورزان برداشته شده بود، و باد خزان سر می‌کرد…

■ نارتسیس و گلدموند (نرگس و زرین‌دهن)

• هرمان هسه
• ترجمه: سروش حبیبی
• انتشارات رز