همه چیز با یک رویا شروع شد. کوه‌های بلند… عمارتی که بر تخته سنگ‌ها بنا شده بود، عمارتی سرخ، سرخ کم‌رنگ، به سرخی خورشید در حال غروب، پایین‌تر، لاشه سگ‌هایی که در میان ابری از انبوه مگس‌ها داشتند می‌پوسیدند… باد مرا خم می‌کرد. در خواب روی دو پایم ایستاده بودم، اما حس می‌کردم بلندترم، بلندتر از خودم، برفراز بدنی نسبتا باریک و خشک، به ظرافت و خشکی بال پروانه. هم   ادامه ...

چین بیش از این که یک کشور باشد، یک راز است. خانم مینگ با پشمان تیز، شینیون موج‌دار، پشتِ خشک و کشیده، نشسته روی چهارپایه‌اش، روزی به منِ اروپاییِ رهگذر گفت: – ما به اقتضای طبیعت، برادر متولد می‌شویم و به اقتضای تربیتمان متمایز می‌شویم. حق با او بود… با وجود این که به چین رفت و آمد داشتم ولی چین از من می‌گریخت. در هر یک از سفرهایم خاکش   ادامه ...

اینبار دیگه خوب دیده بودش! زن از انتهای سالن گذشت، با حیرت به او خیره شد، و در سایهء آشپزخانه ناپدید شد. اُدیل وِرسینی لحظه ای تردید کرد: بهتر بود تعقیبش کند یا دمش را روی کولش بگذارد و هرچه سریع تر آپارتمان را ترک کند؟ این غریبه ای که وارد خانه اش شده بود کیست؟ این اقلا سومین بار بود…آخرین بار به قدری گذرا بود که ادیل فکر کرد   ادامه ...

وقتی یازده سالم بود، خوکم را شکستم تا به دیدن فاحشه ها بروم. خوک من یک قلّک چینی براق به رنگ استفراغ بود که از شکاف روی پشتش سکه ها را می بلعید اما آن ها را بیرون نمی داد. پدرم این قلّک یک طرفه را به این دلیل انتخاب کرده بود که باطرز فکرش جور در می آمد: پول برای نگه داشتن درست شده نه خرج کردن …     ادامه ...

خدای عزیز، اسم من اسکار است. ده سال دارم. من گربه، سگ و خانه را آتش زدم (فکر میکنم که حتی ماهی قرمزها را هم کباب کردم) و این اولین نامه یی است که برایت می نویسم. چون که تا حالا به خاطر درس و مشق وقتش را نداشتم. قبل از هر چیز بگم که من از نوشتن وحشت دارم. مگر این که مجبور باشم.چون که نوشتن دسته گل است.   ادامه ...